Schrijven is voor mij gewoon een hobby. Maar het begon ooit als een soort mentale spiegel met een toetsenbord, een digitale biechtstoel waarin ik mijn personages alles laat zeggen wat ik zelf pas durf te denken nadat de Italiaanse koffie (met Amaretto) is ingewerkt. Want ja, l je moet soms een heel boek schrijven om te ontdekken wat er eigenlijk al maanden in je hoofd spookt.
Sommige mensen doen aan yoga, anderen wandelen de halve Ardennen door op zoek naar zichzelf. Ik schrijf. En ik kom mezelf tegen op elke bladzijde. Niet altijd op een elegante manier — soms struikel ik over een zin zoals ik struikel over mijn eigen twijfels. Maar het werkt. Want tussen die dialogen, plotwendingen en innerlijke monologen gebeurt iets bijzonders: ik leer mezelf beter kennen.
Neem nu die personages die ik zogezegd ‘uitvond’.
De onzekere rechercheur die denkt dat ze door de mand valt? Da’s mijn innerlijke criticus in politie-uniform.
De arrogante antagonist die alles beter weet? Dat is de stem die opduikt als ik midden in de nacht lig te piekeren of mijn boek wel goed genoeg is.
En de teruggetrokken vrouw die liever observeert dan deelneemt aan het leven? Die lijkt verdacht veel op de versie van mezelf die feestjes liever mijdt, tenzij er een hond aanwezig is.
Zelfreflectie via schrijven is soms pijnlijk eerlijk. Je ontdekt patronen. Oude overtuigingen. Dingen waarvan je dacht dat je ze al lang had verwerkt, maar die toch weer opduiken in hoofdstuk 12. En het mooiste? Door ze in een verhaal te gieten, krijgen ze vorm. Structuur. Zin. Zelfs humor. Je herschrijft niet alleen je tekst, maar beetje bij beetje ook je kijk op jezelf.
Zo had ik ooit een tikkeltje last van een burnout, ... nou het was maar twee keer....maar het was genoeg. Ik ergerde me aan alles en iedereen. En het kwam tot vijf lijvendige boeken waar ik de ergernis met een kwinkslag en humor van me afschreef.
Wat me in die tijd extra geholpen heeft, is mijn ontdekking dat ik het allemaal niet alleen hoef te doen. Nee, ik bedoel niet mijn koffieverslaafde muze of de hond die af en toe over mijn toetsenbord loopt, maar iets nieuws: technologie. AI. Jawel.
Ik durf het te zeggen: ik was sceptisch. Ik dacht dat AI alleen geschikt was voor nerds met codenaam “RootAccess” of mensen die in cijfers denken in plaats van in gevoelens. Ik leerde hoe je AI gebruikt als creatieve sparringpartner. Niet om je stem te vervangen, maar om je stem te vinden. Je stelt een vraag over plotstructuur, dialoog of schrijfangst, en voor je het weet heb je een reeks ideeën, suggesties of motiverende oneliners waar zelfs een mindfulnesscoach stil van zou worden. Het is schrijven, maar dan met een digitale hulplijn die nooit zegt: “Heb je dat nu nog niet af?”
En weet je wat het leukste is? Dat is de Facebook groep "Writing with AI", die ik maakte. Doordat ik nu ook met anderen deel hoe ik schrijf, waarom ik schrijf en waar ik tegenaan loop, wordt de reflectie alleen maar dieper. Je leert niet alleen van je personages, maar ook van andere schrijvers. Over hoe zij twijfelen, stuntelen, groeien. Over hoe schrijven voor iedereen anders werkt, maar voor niemand puur technisch is. Het is emotie, ontdekking, verwerking. Een spiegel, een megaphone en soms een warme deken.
Het mooie aan verhalen schrijven is dat je jezelf kunt verstoppen én blootgeven tegelijk. Je kunt zeggen: “Dit is allemaal fictie hoor!” terwijl je hoofdpersonage letterlijk jouw jeugdtrauma staat uit te schreeuwen. En dan kun je erom lachen, of huilen, of gewoon denken: “Hm. Misschien moet ik daar eens wat mee.”
Dat is voor mij de magie van schrijven. Je denkt dat je een boek maakt, maar eigenlijk maak je ruimte. In je hoofd. In je hart. Je wordt milder. Wijzer. En soms gewoon beter in het herkennen van je eigen valkuilen, al is het maar om er een roman over te schrijven.
Dus als je ook zin hebt om te ontdekken wat schrijven jou over jezelf kan leren — of gewoon benieuwd bent naar hoe AI je daar verrassend warm en behulpzaam bij kan begeleiden — dan nodig ik je van harte uit in onze Facebookgroep “Writing with AI”. Geen stress, geen oordeel, geen dresscode. Alleen nieuwsgierigheid, creativiteit en de vrijheid om jezelf (en je personages) serieus op de korrel te nemen.
Want geef toe: het leven is al serieus genoeg. Dan mag schrijven best een beetje louterend én grappig zijn.
Groetjes,
Sofi
Reactie plaatsen
Reacties