De magie van een eerlijke recensie
Er zijn van die momenten dat je als schrijver even moet gaan zitten. Niet omdat je rug het begeeft na drie uur aan je bureau (hoewel…), maar omdat je hart een sprongetje maakt.
Ik had net zo’n moment.
Mijn allereerste roman De Weg naar Vrijheid — ja, die waarin Bert de boel los laat en op een Europese zwerftocht vol levenslessen gaat — is eindelijk gelezen én beoordeeld door een kritische geest met een groot hart.
De recensent in kwestie is de oprichter van de Facebookgroep Auteurs & Lezers Gebabbel. Geen zoetsappige ‘alles is mooi’-persoon, maar iemand met een scherp oog, een goed gevulde boekenkast en — gelukkig — een gevoelige snaar die exact geraakt werd zoals ik had gehoopt. Vijf sterren op Hebban! 🎉
Ik zat erbij met kippenvel, alsof iemand me eindelijk had verteld dat mijn literaire baby niet alleen leefde, maar ook kon dansen, zingen en mensen aan het huilen maakte — op een goeie manier dan. Alles wat ik in dit boek wilde leggen — hoop, emotie, het idee dat je ook na je veertigste nog een nieuw leven kunt starten zonder eerst een spirituele yogatrip naar India te boeken — werd perfect verwoord in die recensie. Zelfs de emotie die de lezer voelde, sloot naadloos aan op mijn intentie.
Ik bedoel: hoe vaak gebeurt dat?
Meestal zit je na het lezen van feedback te twijfelen of je je roman moet herschrijven als kookboek, maar dit keer voelde het alsof iemand mijn ziel op papier had gelezen en er gewoon een sticker met "Topper!" op had geplakt.
Dus bij deze: Dankjewel, beste recensent. Je woorden zijn als warme chocolademelk op een druilerige dag. Met slagroom. En een snufje erkenning.
Wil je weten waar De Weg naar Vrijheid over gaat? Spoiler: het gaat niet alleen over Bert. Het gaat over jou, mij, iedereen die ooit even vastzat en dacht: "Is dit het nou?" Het antwoord? Nee. Er is meer. Veel meer.
Groetjes en veel leesplezier,
Sofi
Reactie plaatsen
Reacties