Traumaverwerking

Hoe Schrijven Helpt om Trauma's te Verwerken

Mijn Persoonlijke Ervaringen

Soms word ik gevraagd waarom ik schrijf. Niet zomaar, maar écht.

Niet het "omdat het leuk is"antwoord, of "ik had een goed idee voor een verhaal", maar de diepere reden.

En dan is mijn antwoord meestal: om mezelf te begrijpen.
Om te verwerken wat ik zelf niet hardop durf te zeggen.
Om mijn binnenwereld op papier te zetten, zonder dat iemand meteen hoeft te kijken – tenzij ik het zélf toelaat.

Schrijven is voor mij nooit zomaar begonnen met een boek of een blog. Het begon veel eerder.
Als kind al, toen ik niet goed wist wat ik met alle emoties aan moest.
De echtscheiding van mijn ouders liet sporen na die ik toen nog niet kon benoemen. Ik herinner me dat ik in schriftjes verhalen schreef over helden die op reis gingen. Over mensen die ergens hoorden, terwijl ik me vaak voelde alsof ik dat niet deed.
Pas veel later besefte ik: dat waren geen fantasieverhalen. Dat was ik.

Pesten. Echtscheiding. Schuldgevoel. En dat innerlijke stemmetje…
Ik ben wel door wat heen gegaan.
Pestgedrag in mijn prille jeugd dat aan me bleef kleven. Niet alleen de woorden, maar het gevoel dat je 'anders' bent. 'Minder'.
Mijn eigen echtscheiding, veel later, voelde als een tweede klap. Wat doe je je kinderen aan?
Ook al weet je rationeel dat het soms de beste keuze is, emotioneel voel je je een mislukking.
En net wanneer je denkt dat het leven je even met rust laat, komt daar een zwaar ongeval – met blijvend letsel en de realiteit van invaliditeit.

Schrijven werd niet alleen mijn toevlucht, het werd mijn manier van ademen.

Ik, de kluizenaar

Ik ben niet iemand die zijn hart snel uitstort op een feestje.
Ik ben vaak de stille observator. De man die liever in gedachten vertoeft dan in drukke ruimtes.
Er schuilt een kluizenaar in mij. En een asociale kant, al klinkt dat strenger dan ik het bedoel.
Maar waar ik in het echte leven vaak naar woorden moet zoeken, komen ze op papier als vanzelf.
Daar durf ik kwetsbaar te zijn.
Daar mag ik nadenken over de oorlogen in de wereld, de conflicten die ik niet kan oplossen, maar die me wél raken tot in het diepst van mijn ziel.

Schrijven als spiegel én pleister

Wat schrijven voor mij doet, is simpel en tegelijk magisch:
Het toont me wat er in mij leeft, zonder oordeel.
Het helpt me patronen zien.
Het laat me toe om mijn angsten, boosheid en verdriet te verwoorden zonder dat ik iemand tot last ben.
En soms – heel soms – wordt dat wat ik schrijf ook gelezen. Door iemand die zich erin herkent. En dan gebeurt er iets bijzonders:
Pijn wordt gedeeld. En gedeelde pijn, hoe klein ook, wordt een beetje lichter.

Herken jij dit?

Misschien schrijf jij ook. Of heb je ooit gedacht: “Zou ik het eens proberen?”
Misschien heb je trauma’s die nog geen woorden kregen, of gevoelens die je liever parkeert dan uitspreekt.

Aan jou wil ik dan zeggen:
Probeer het eens.

Niet voor een uitgever, niet voor een publiek, maar voor jezelf.
Of het nu in een dagboek is, een Word-document, een gedicht of een blog – woorden kunnen helen.

En als jij dit leest en denkt: “Ja, dit herken ik…” – laat dan gerust een reactie achter. Of stuur me een bericht.
Niet alles hoeft alleen gedragen te worden.

Zijn jullie benieuwd waar ik al dit voor mij belangrijke, en waarschijnlijk voor niemand anders, neerschreef, dan kan je dit lezen in mijn autobiografie: "Niemand, Tussen lijnen en kleuren".