Boeken die mij als auteur vormden

Soms zijn het niet de lessen op school, maar de boeken die je daar in handen krijgt, die je leven richting geven. Voor mij waren dat The Old Man and the Sea van Ernest Hemingway en Het huis van Mama Pondo van Aster Berkhof. Twee werken die op het eerste gezicht niets met elkaar te maken hebben, maar die samen mijn blik op de wereld én mijn schrijverschap hebben gevormd.

📖 Hemingway en de strijd van de mens
Op school moest ik Hemingway lezen in het Engels. Geen gemakkelijke opdracht voor een jonge student, maar wat een indruk liet het verhaal achter. De oude man die dagenlang vocht om een vis binnen te halen, enkel om bij thuiskomst te zien hoe zijn vangst door haaien was verslonden… Het was een metafoor voor de menselijke strijd: de volharding, de pijn, en het besef dat niet altijd de uitkomst telt, maar de weg ernaartoe. Dat boek leerde mij dat literatuur niet alleen vermaak is, maar een spiegel van het leven.

🌍 Berkhof en de confrontatie met onrecht
Niet veel later kwam ik in aanraking met Aster Berkhof. Het huis van Mama Pondo bracht mij voor het eerst in contact met de rauwe realiteit van racisme en Apartheid. Een gruwelijk verhaal, dat mij als jonge lezer deed beseffen dat literatuur ook een venster kan zijn op maatschappelijke misstanden. Vandaag lijkt dat verleden soms “weggestoken”, maar wie goed kijkt, ziet dat ongelijkheid en slums nog steeds bestaan. Het boek wakkerde mijn filosoof in mij aan: nadenken over wat rechtvaardig is, en wat niet.

🖋️ Van lezer naar schrijver
Die vroege confrontaties met strijd en onrecht hebben mijn schrijverschap diep beïnvloed. Ik leerde nadenken over thema’s die bij anderen vaak ongemerkt voorbijgaan. In mijn latere werk – van Familieboel over een samengesteld gezin, tot Paria in Parijs over het leven van een clochard – zoek ik steeds naar die tedere, pakkende thema’s die onder de oppervlakte schuilen. Zelfs in een verhaal als 3 dagen, waarin ik de vraag stel hoe ver je komt met een noodset als de wereld plat ligt, zit diezelfde drang: het duistere onderzoeken, maar ombuigen naar positiviteit en zelfontdekking.

💡 Het duister als bron van licht
Sommigen noemen mijn werk misschien donker. Ik noem het levenservaring. Twee burn-outs en een depressie hebben mij geleerd dat denken soms bijna fataal kan zijn, maar ook dat schrijven een weg is naar heling. Het duister dat ik op jonge leeftijd leerde kennen via Hemingway en Berkhof, probeer ik telkens opnieuw te transformeren. Niet om lezers te verpletteren, maar om hen te laten voelen dat er altijd een weg naar licht en groei bestaat.

✨ Wat ik leerde – en moest afleren
Schrijven is voor mij een oefening in bewustzijn: beseffen wat je geleerd hebt, maar ook wat je moet afleren. Het is een reis van strijd naar inzicht, van pijn naar creativiteit. En telkens opnieuw herinner ik mij die oude man op zee en dat huis in Zuid-Afrika. Twee verhalen die mij leerden dat literatuur niet alleen woorden op papier zijn, maar sleutels tot wie je bent – en wie je kan worden.

🌟 Slotboodschap

Deze boeken hebben mij gevormd, maar mijn eigen verhalen zijn mijn manier om dat duistere om te zetten naar licht. Als je nieuwsgierig bent naar hoe die thema’s verder leven in mijn werk, nodig ik je uit om mijn boeken te ontdekken op www.sofikelleri.com. Misschien herken je er iets van jezelf in – en misschien brengen ze jou ook tot nadenken, zoals Hemingway en Berkhof dat ooit bij mij deden.

Veel plezier,

Sofi